Voor de woning waar Lenny werkt staat momenteel een vacature voor de functie zorgcoördinator open. Je vindt de vacature hier!
Belevingsgerichte activiteiten
Terwijl fotografe Natasja en ik de woning binnenlopen, zien we Lenny samen met één van de bewoners liggen op een groot waterbed. “Kom gerust verder hoor!”, roept ze. “Wij liggen lekker te kroelen op het waterbed, daar wordt Lies rustig van, hé Lies?” Liesbeth reageert op haar, maar zonder woorden. Toch weet Lenny dat Liesbeth het fijn vindt. “Dat is het bijzondere aan deze bewoners: ze praten niet, maar zeggen toch veel”, vertelt Lenny.
Lenny werkt hier sinds juni vorig jaar. Ze begon destijds op woning 171, maar draait sinds 1 november 2020 de dagbestedingsdiensten op woning 167 e. “De bewoners hier vallen onder de categorie EVMB (ernstig verstandelijk en meervoudig beperkt, red.). Ze kunnen niet praten en hun wereldje is erg klein”, legt Lenny uit. Om die reden brengt Lenny de wereld een beetje naar ze toe door hen verschillende dingen uit die wereld te laten ervaren. Lenny: “Dit doen we door middel van belevingsgerichte activiteiten *. Ik vertel dan bijvoorbeeld een verhaal en gebruik daarbij allerlei attributen en liedjes. Hiermee speel ik in op hun zintuigen: horen, ruiken, proeven, zien en voelen. Ik maak daarmee van hun lege dag graag een mooie, gevulde dag, waarin ze toch iets meemaken.”
Lezen van gedrag of lichaamstaal
Lenny moet dus aan de hand van gedrag of lichaamstaal opmaken hoe het met de bewoners gaat. “Ik praat veel tegen ze. Misschien is dat raar, want de kans is groot dat ze niet begrijpen wat ik zeg. Toch begrijpen ze wel mijn toon en mimiek. Aan de hand van hun reactie daarop weet ik wat ze ervan vinden. Het is eigenlijk gewoon een gesprek voeren zonder woorden”, zegt Lenny. Met haar collega’s houdt Lenny dagelijks het gedrag en de lichaamstaal van de bewoners in de gaten, waardoor ze samen achter de betekenis proberen te komen. Dit vindt Lenny ook zo mooi aan haar werk. “Bij bewoners met een minder zware beperking komt er vanzelf veel naar je toe. Ze praten, kunnen vaak aangeven hoe ze zich voelen en laten dingen meestal duidelijk merken. Maar bij deze bewoners moet ik juist heel veel van mezelf geven en uit mezelf halen om hen te begrijpen en met hen te kunnen communiceren”, legt Lenny uit.
En onder andere hierover schrijft ze dan op LinkedIn. “Tijdens mijn vorige werk ben ik gestart met het schrijven van verhalen op LinkedIn. Je ziet op social media wel vaker berichten voorbijkomen over mensen met een lichte of matige verstandelijke beperking, maar eigenlijk zelden over de groep waar ik mee werk. Het leek me mooi om ook deze mensen een platform te geven, want zij mogen er ook zijn!”, vindt Lenny.
In zo’n bericht beschrijft Lenny bijvoorbeeld wat ze doet met haar bewoners en wat ze meemaakt. “Ik houd echt van schrijven en vind het heerlijk om momenten op papier te zetten. Daarnaast reflecteer ik in mijn verhalen ook op mijn eigen handelen. Dan vertel ik hoe ik dingen heb aangepakt en waarom ik bepaalde dingen deed en of dat werkte voor de bewoner”, vertelt Lenny. Wanneer Lenny iets nieuws probeert, werkt dat namelijk niet altijd. Lenny: “Soms slaat iets helemaal niet aan bij de bewoners. Op zo’n moment merk ik aan hun gedrag dat ze iets niet prettig vinden of iets niet willen. Dat is dan ook goed en dan stop ik ermee. Ook dit soort momenten plaats ik op LinkedIn. Het is gewoon een fijn platform om bekendheid te creëren. Niet alleen voor mijn werk, maar juist voor deze mensen.”
“Het leek me mooi om deze mensen een platform te geven.”
*In de Echt van maart 2021 hebben we een artikel gewijd aan deze belevingsgerichte activiteiten. Het artikel over belevingsgerichte activiteiten vind je hier.
Tekst gaat onder de foto verder.
Een verhaal van Lenny:
Lol
Normaal is mevrouw liever op afstand betrokken bij activiteiten of gaat ze haar eigen gang. Deze ochtend zit ze giebelend te kijken hoe ik handen en voeten van haar huisgenoten in allerlei kleuren verf om er vervolgens een afdruk van te maken op papier. Ik zie haar denken: “Wat zijn dit voor rare fratsen: blauwe handen, gele voeten!”
Ik besluit mevrouw te vragen of ze ook wil. Ik begin bij een voet. Geïnteresseerd kijkt ze toe hoe ik haar schoen en sok uitdoe. Ze lacht wanneer ik de nog schone kwast laat voelen op haar hand, gezicht en voet. Wanneer ik haar de verf laat zien en de kwast erin doop, lacht ze weer. Als haar voet onder de verf op het papier wordt gedrukt komt ze niet meer bij.
Zo’n lol, daar kan ik niet aan voorbijgaan. Met veel plezier laat mevrouw ook twee keer haar hand van vrolijk gekleurde verf voorzien en ook daar maken we prachtige afdrukken van.
Mevrouw heeft genoten. En nu zijn er dus op ons raam prachtige voet- en handtulpen te zien, waarvan de helft door mevrouw is gemaakt. Wat een kunst!
