Volg ons
Search
Close this search box.

Wederzijds vertrouwen

Vandaag bezoek ik op Lambertijnenhof de woning van Niels. Zijn cliëntbegeleiders Jacobien Polderman en Joost de Vos hebben mij uitgenodigd. Ze zijn enthousiast over hoe goed het met Niels gaat en willen hier graag over vertellen, met Niels erbij uiteraard. Hij zit al rustig te wachten in zijn stoel als we, fotografe Natasja en ik, binnenkomen. Het dienblad met koffie en koekjes komt op tafel. Zo kunnen Jacobien en Joost het interview mooi combineren met het koffiemoment in hun drukke werkdag.

Prikkels

“Niels kent toch wel een bijzondere voorgeschiedenis. Zes of zeven jaar geleden hadden we hier niet zo samen in deze kamer kunnen zitten met hem. Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar zijn gedrag was toen zo anders. Ik ken Niels nu dertien jaar, vanaf het begin dat hij bij S&L Zorg als zeventienjarige jongen kwam wonen, op een andere groep”, begint Joost te vertellen, terwijl Jacobien koffie voor Niels inschenkt.

Joost: “Hij kwam hier op een nieuwe groep. Een groep die voor de medewerkers ook nieuw was. Alle cliënten daar hadden een autisme-spectrumstoornis in combinatie met probleemgedrag. Het was een drukke groep. Enkele maanden nadat Niels daar was komen wonen ging hij negatief gedrag laten zien. De precieze oorzaken daarvan zijn moeilijk te achterhalen, maar het zal een combinatie van verschillende factoren zijn geweest. Thuis bij zijn ouders was hij veel structuur gewend. Zijn moeder zorgde voor deze structuur met foto’s en een strakke planning. Op de woning werd deze wijze ook gehanteerd. In het begin ging Niels nog naar externe dagbesteding, maar dat werd al snel te veel. Zijn gedrag werd negatiever en vaak ook agressief. We moesten hem op een gegeven moment met twee collega’s vasthouden tijdens de verzorging, zodat een derde begeleider hem enigszins goed kon verzorgen. Als team moesten we daadwerkelijk alle zeilen bijzetten om het werkbaar te houden. Het was een heftige periode. Voor iedereen.”

Gewoon doen

Jacobien geeft Niels tijdens het gesprek regelmatig een aai over zijn been, wijst hem op zijn drinken en lacht naar hem als het over hem gaat. “Tot hij hier kwam wonen werd de Zweedse band nog bij Niels toegepast (red. deze maatregel is bij S&L Zorg volledig afgeschaft). We zijn daar meteen mee gestopt, hebben het gewoon geprobeerd. Hij is sindsdien ‘s nachts zijn bed niet meer uit geweest, het werkte dus. We kozen ervoor dingen niet in stukjes af te bouwen bij Niels, maar juist in één keer. Dat werkt beter, omdat hij dan minder hoeft te verwerken.Wanneer we het in vier keer doen, moet hij vier keer de verandering verwerken. Nu hoeft dat maar één keer”, legt Jacobien uit.

“Dit komt door de duidelijkheid en structuur die hij van ons krijgt. Een geweldige stap vooruit!”

“Natuurlijk zit het moeilijk verstaanbaar gedrag er nog steeds, maar op de achtergrond en hij laat het merken als hij iets anders wil. De hevige agressie die hij enkele jaren geleden nog vertoonde, is sinds de verhuizing niet meer voorgekomen. Dit komt door de duidelijkheid en structuur die hij van ons krijgt. Een geweldige stap vooruit! Het is belangrijk altijd vooraf tegen Niels te zeggen wat je gaat doen en dat je zijn fotoverwijzers gebruikt. Dan weet hij wat hij kan verwachten”, vertelt Jacobien. “Het allermooiste is dat we gewoon naar de film kunnen met Niels of de stad in voor nieuwe schoenen. Dan ga ik bijvoorbeeld samen met zijn moeder en Niels naar de winkel. Ik ben vrijwilliger van Niels geworden, zodat ik deze extra’s ook met hem kan doen. Zeker met deze uitstapjes zie je hoe belangrijk het is om vol te houden, wederzijds vertrouwen te hebben en te laten zien wat je aan elkaar hebt.”

moeilijk verstaanbaar gedrag, gehandicaptenzorg, wonen, behandeling, Brabant

Tijdens het gesprek raak ik nieuwsgierig naar de achtergrond van Joost en Jacobien bij S&L Zorg. Joost: “Ik ben hier zestien jaar geleden gekomen voor een stage, daarna doorgestroomd naar de flexpool. Toen kwam ik bij Niels op de groep met bewoners met moeilijk verstaanbaar gedrag en later ben ik met hem meegegaan naar deze woning. Waarom ik de zorg in wilde? Het leek me gewoon leuk. En het bevalt me nog steeds meer dan prima.”

Jacobien: “Ik ben hier als leerling binnengekomen, negen jaar geleden alweer. De flexpool was voor mij ook de volgende stap en nu werk ik alweer een hele tijd hier op deze woning met bewoners met moeilijk verstaanbaar gedrag. Het is zo interessant om hier te kunnen werken. We hebben heel veel vertrouwen in elkaar als team. We weten vaak van elkaar wat er nodig is en wat je wel of niet moet doen op een moment. Alles draait om duidelijkheid. Bewoners proberen nieuwe collega’s vaak uit, even aftasten hoe ver je bij iemand kunt gaan. Dat snap ik wel, maar je moet meteen je grenzen aangeven. Een voorbeeld bij Niels is dat hij dan met zijn stoel gaat schuiven aan tafel en hij dit drie keer achter elkaar moet doen. Hier moet je dan alert op zijn. Ze moeten het gevoel krijgen dat je er als begeleider voor ze bent. Nabijheid en duidelijkheid bieden is dan essentieel.”

moeilijk verstaanbaar gedrag, gehandicaptenzorg, wonen, behandeling, Brabant

“Het belangrijkste aan het einde van een dag is dat je er gewoon voor ze bent geweest.”

Mooie doelgroep

Ze vertelt verder: “De bewoners hier zijn interessant. Hoe slecht iemand er ook aan toe is qua gedrag en problematiek, je kunt er altijd wel iets uithalen, iets van verbetering voor elkaar krijgen. Het belangrijkste aan het einde van een dag is dat je er gewoon voor ze bent geweest. Hoe klein ook, dat ze weten dat je er voor hen was. Dat je bang moet zijn op deze groepen, moeilijk verstaanbaar gedrag, is echt niet waar. Je bent nooit alleen. Dat er elke dag sprake is van agressie is ook een misverstand. Het is zo’n leuke doelgroep. Het geeft me een vervelend gevoel als ik merk hoe er soms naar dit specifieke werk gekeken wordt. Je moet wel altijd alert zijn en je kennis over autisme heel goed op orde hebben, maar er valt ook nog zoveel te leren hier. Dat is juist leuk.” Joost vertelt dat ook de kamer van Niels anders is dan jaren geleden. Deze is niet meer prikkelarm, wat wil zeggen dat er weer een schilderij op de muur hangt en een tv staat. Ter afsluiting van ons gesprek gaan we hier nog even kijken. Niels gaat meteen op zijn bank zitten en kijkt rustig naar een film. Jacobien giechelt wat met hem en krijgt een kleine glimlach op zijn gezicht.

Steun van familie

Joost staat in de deuropening en benadrukt hoe belangrijk zijn ouders zijn en zijn geweest. “Zijn ouders zijn altijd blijven komen. Ook in de periode dat het echt niet goed ging met Niels en hij best gevaarlijk was voor anderen. In de periode dat Niels begon op te krabbelen en zijn ouders met hem op pad wilden naar bijvoorbeeld een dierentuin of het Ontmoetingscentrum dan moest er altijd drie man begeleiding mee. Dat was best heftig. Nu hoeft dat gelukkig niet meer. Zijn ouders komen twee keer per week langs. Ze hebben meerdere malen aangegeven dat ze blij zijn met hoe het nu gaat met Niels. Dat zien ze aan de rust die hij uitstraalt of aan zijn gedrag. Daar hebben we als team heel veel aan hier om wederzijds vertrouwen.”

Ook leuk om te lezen!

Vorige
Volgende
Ga naar de inhoud