Terwijl Debbie zorgt voor koffie en thee begint zij haar verhaal: “Toen op onze woning de vraag kwam voor dit interview dacht ik meteen aan Rob. Rob is zo gegroeid bij S&L Zorg en ik heb deze groei vanaf het begin mee mogen maken. Bijzonder om deze ontwikkeling met jullie te mogen delen.” Rob geniet van zijn bakje koffie en gaat helemaal op in het aquarium achter mij. “Hij is helemaal gek op het aquarium en lijkt hier erg rustig van te worden. Ik zie ook dat hij ontspannen is nu”, zegt Debbie.
Weerklank
Rob is in 2003 bij S&L Zorg komen wonen, maar is op de jonge leeftijd van vier jaar al uit huis gegaan. Totdat hij op Lambertijnenhof kwam wonen, heeft hij bij de Weerklank in Amsterdam gewoond. Daar zijn ze gespecialiseerd in ontwikkeling van gebaren en de begeleidingsvorm die hierbij hoort. Rob is namelijk zeer slechthorend en kan niet praten. Debbie: “Toen bekend was dat Rob bij ons kwam wonen, ben ik naar de Weerklank gegaan. Zo wisten we waar hij vandaan kwam, hoe het daar was en hoe specifiek de begeleiding was die hij nodig heeft. Hij was afwezig en in zichzelf gekeerd toen ik hem voor het eerst zag, ik wist dat we een mooie uitdaging aan Rob kregen.”
Alles is familie
Om het weekend gaat Rob naar huis, de ene keer naar zijn ouders, de andere keer naar zijn broer Maarten en zijn vrouw en twee kinderen. “Het is zo mooi om ome Rob met zijn neef en nicht te zien, zij kunnen ook met gebaren met hem communiceren. Als hij net weer op Lambertijnenhof is, merk je dat hij wat onrustiger is, maar richting een volgend weekend naar huis bloeit hij helemaal op.
Rob ziet zijn ouders heel graag, daar wordt hij lekker verwend. Bij zijn broer is hij ook graag, maar daar draait hij gewoon mee in het gezin, en moet dus ook zelf dingen doen,” zegt ze lachend. Rob gaat elk jaar met de hele familie op vakantie en daarnaast ook dagjes weg naar bijvoorbeeld de Efteling.
Halverwege het gesprek verplaatsen we ons naar de tuin. Rob vindt het heerlijk om in de tuin te zitten en springt dan ook enthousiast op. Al pakt hij wel nog even snel zijn tandenborstel. Debbie licht toe: “Rob heeft altijd een tandenborstel bij, waarom weet ik niet precies, maar het lijkt vertrouwd voor hem. Als hij zijn moeder ziet, krijgt hij ook altijd een nieuwe. De kleur maakt niet zoveel uit, als het maar een tandenborstel is met een touwtje”.
Ontwikkeling
“Ik ben al begeleider van Rob sinds hij hier woont. Hij haalt veel vertrouwen uit vaste begeleiding, dat merk je aan alles. Voordat ik op deze woning werkte, ben ik bij S&L Zorg begonnen op de kindergroep en later hier op de communicatiegroep, zoals we dit noemen. Iedereen hier heeft gebaren geleerd, we werken met fotoborden en picto’s in samenwerking met de logopediste en familie. Zijn ouders zijn heel trots dat het zo goed met hem gaat, mede dankzij de duidelijkheid in gebaren, waardoor hij zich begrepen voelt én begrepen wordt.”
Debbie is in 2000 begonnen bij S&L Zorg als stagiaire en doorgegroeid naar cliëntbegeleider op haar huidige woning. Later heeft zij de functie van casemanager vervuld, waarna ze na de komst van haar drie kinderen weer als begeleider is gaan werken. “Nu mijn kinderen 9, 7 en 5 jaar oud zijn, ga ik ook weer verder kijken in mijn werk. Ik heb laatst de trainingen van het nieuwe cliëntendossier ONS mogen doen, wat leuk en leerzaam was. Ik sta er zeker voor open om verder te groeien en ook breder binnen cliëntgroepen te werken, maar ook al werk ik al zolang op één groep, het is nooit saai geweest. Alle bewoners hier zijn zo verschillend en uniek. Om bij te dragen aan iemand zijn ontwikkeling, om te zien wat nieuwe gebaren met iemand doen, dat blijft mooi. En zeker ook omdat een cliënt als Rob juist lijkt te groeien door die stabiele factor van een vast begeleidingsteam.”
Een echte sfeerproever
Rob volgt dagelijks dagbesteding bij de Creatief groep, daar werken ze ook met een pictoblad gericht op gebaren. “Wat doe je daar allemaal Rob?” vraagt Debbie al sprekend en met gebaren. Tijdens ons gesprek heeft Debbie continu contact met hem. Ze zorgt dat hij op zijn gemak is, betrekt hem erbij. Rob hoort enkel de hoge tonen en Debbie past haar praten hier op aan hoor ik. Rob antwoordt in gebaren: “Ik ga graag snoezelen, dat is heel leuk, en puzzelen en zwemmen en tv kijken.” “Hij geniet erg van het kijken naar dingen.
Zo kijkt hij graag als wij aan het koken zijn, het ruiken, de sfeer. Rob is erg sfeergevoelig”, vult Debbie aan. “En dat uit zich weer in zijn houding en geluiden. Als hij euforisch is, zie je hem glimlachen en gaat hij enthousiast stampen, aangevuld met wat bromgeluiden. Je ziet dat hij dit nu ook steeds doet, dat brommen, en ik zie aan zijn mimiek dat het goed is. Als hij met brommen onrust wil uiten, dan zie je dit ook direct aan zijn gezichtsuitdrukking. Het heeft even geduurd, maar door de continue begeleiding leer je elkaar steeds beter kennen.”
“Het is zo belangrijk om alles wat erin zit uit onze cliënten te halen. Dat ik in de auto naar huis zit en me realiseer dat ze het vandaag allemaal weer fijn hebben gehad, dat geeft een voldaan gevoel. Dat is de meerwaarde van dit mooie werk. En wat Rob betreft, als hij het maar prettig heeft en dat dit zo mag blijven. Hij is gewoon heel lief.”
