Voor de woning van Sidi staat momenteel een vacature open. Lijkt het jou tof om hier te werken? Ga dan naar de vacature.
Prikkelarm leven
Leonie: “Toen Sidi hier destijds kwam wonen ging hij eigenlijk gewoon mee in de gang van alledag. Naarmate hij ouder werd, zagen we een verslechtering in gedrag. Hij kon steeds minder verdragen, waaronder ook kleding, en functioneerde niet meer goed in de groep. Dit heeft ertoe geleid dat we het leven van Sidi zo prikkelarm mogelijk hebben ingericht. Dit betekende met name minder contactmomenten en het dragen van anti-scheurkleding.” Wendy vervolgt: “Sidi ging in die tijd wel naar dagbesteding, maar vaak lukte het hem niet om hier naartoe te gaan. Hij moest hiervoor één trap naar beneden. Dit was de enige wissel die hij maakte op een dag, maar wel een hele lastige. En als hij koffie kwam drinken in de woonkamer, dan gingen de andere bewoners weg. Ook als begeleiders waren we altijd op onze hoede en hielden we ons aan een strak ritme. Alles om een escalatie te voorkomen.”
Meer stress laten ervaren
Omdat Sidi meerzorg krijgt is het CCE (Centrum voor Consultatie en Expertise) nauw betrokken bij de begeleiding. Eind 2020 volgde er daarom een ontwikkelgesprek. Leonie: “Hierin bespraken we voornamelijk hoe we het leven van Sidi meer invulling konden geven. Het CCE adviseerde ons om Sidi, op een gepaste wijze, juist meer stress te laten ervaren door hem te prikkelen in activiteiten en zijn omgeving.” Wendy: “Ook vroeg het CCE aan ons wat wij graag zouden willen voor Sidi. Onze wens was dat hij normale kleding kon dragen in plaats van anti-scheurpakken.” Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later krijgt Sidi voor het eerst sinds tijden normale kleding aan. “Het voelde natuurlijk heel anders dan zo’n stug anti-scheurpak. Hij bleef maar voelen aan de zachte stof en was zo trots op zichzelf. Zeker toen we tegen hem zeiden dat hij zo’n knappe man was!”, zegt Wendy lachend.
Stapje voor stapje
Sinds die dag gaat er een wereld voor Sidi en zijn begeleiders open. Steeds proberen ze een beetje meer stress toe te voegen. Zo ontvangt Sidi op den duur ook een medebewoner in zijn kamer om samen te lunchen. Leonie: “Ook begeleiders durfden steeds meer samen met Sidi te doen. Simpele dingen die ze Sidi voorheen alleen lieten doen, omdat we dachten dat dat het beste was voor hem, doen ze nu met hem samen. Zoals koffie drinken en eten.” Wendy: “Sidi onderneemt zelf ook steeds meer. Zo smeert hij tegenwoordig ook zijn eigen boterhammen en schenkt hij koffie in.”
Naar de Burger King
In nog geen half jaar tijd neemt de ontwikkeling van Sidi een vlucht. In de zomer van 2021 gaat Sidi zelfs voor het eerst naar de dagbesteding in het hoofdgebouw, weliswaar in een apart lokaal. Leonie: “We stonden zo versteld van Sidi’s ontwikkeling, dat we dit ook wel aandurfden. We waren op een gegeven moment alleen een beetje overenthousiast, want we lieten Sidi na een tijdje aansluiten bij de groep. Dit ging een aantal keer goed, totdat Sidi blokkeerde. Uiteindelijk was het toch een te grote stap. Gelukkig geeft Sidi dus zelf ook aan waar zijn grenzen liggen en wij passen ons gewoon aan.” Wendy beaamt dat: “Sidi kan inderdaad goed aangeven wat hij wel en niet wil. Laatst gaf hij aan dat hij naar de Burger King wilde. Een jaar geleden hadden we dat echt niet aangedurfd en nu gingen we gewoon. En het ging ook nog eens hartstikke goed.”
“Steeds laat hij ons inzien: ‘Ik kan dit wel!’.”
Leonie: “Zo zie je maar; met een beetje lef kom je een heel eind. Hij blijft ons echt verbazen. Steeds laat hij ons inzien: ‘Ik kan dit wel!’. We hadden echt nooit kunnen denken dat deze manier van leven hem zo goed zou doen. Al die jaren dachten we dat een zo voorspelbaar en prikkelarm leven het allerbeste was voor Sidi. Puur uit gewenning, en ook voor eigen veiligheid, hebben we het altijd zo gedaan. Door het advies van het CCE durfden we te gaan experimenteren, en met succes.” Wendy: “Het is geen makkelijk traject geweest, maar als je kijkt waar we nu staan, dan is dat het helemaal waard.”
Na het interview mag ik Sidi dan eindelijk ontmoeten. Enthousiast komt hij met begeleider Naomi naar het OC gelopen vanuit het hoofdgebouw. Hij is blij om Bilal te zien en kletst er gezellig op los. We drinken een bakje koffie en maken daarna nog wat foto’s. Als ik niet beter wist, zou ik niet geloven dat dit de man is die ruim een jaar geleden nauwelijks contact had met anderen. Petje af!
