“Onze vader is negentig jaar en komt nog iedere zaterdag met de auto bij Kees op bezoek. Hij neemt dan standaard een pakje sinaasappelsap met een rietje mee. Dat is erin geslopen. Op zondag gaat Kees bij mijn vader op bezoek. Van elf tot vier. Zo gaat het iedere week, het is een vast ritueel. Mijn zus en ik zien ook dat het alleen zijn met Kees voor onze vader belastender wordt, gezien zijn leeftijd. We proberen het dan ook echt samen te doen. Als Kees bij hem thuis is gaan wij langs, of ze komen samen bij één van ons langs. We zijn een hecht gezin.”
“Onze moeder heeft drie jaar in een verpleeghuis gewoond. Daar hebben we Kees wel echt bij betrokken. Hij ging mee op bezoek. Zo hebben we voorkomen dat zij ineens uit zijn leven was, uit het niets. We zijn het langzaam af gaan bouwen, zo kon hij wennen. Op de dag van haar overlijden heeft hij haar een kusje op haar neus gegeven. Dat was hun afscheid.
Ze waren vier handen op één buik. De begrafenis en alles daaromheen zou te veel voor hem geweest zijn. Het was goed zo. Als zussen zijn we daarna in de moederrol gesprongen. Dat kusje op de neus is trouwens iets van ons allemaal”, vertelt Anja, terwijl ze laat zien wat ze bedoelt. Kees straalt als Anja dichterbij komt met haar neus. Een grote glimlach verschijnt steeds weer op zijn gezicht.
Bijzonder is dat Anja als verwant van Kees betrokken is bij S&L Zorg, maar er ook vijftien jaar lang gewerkt heeft. “Ik heb zelf altijd twee rollen gehad. De rol van wettelijk vertegenwoordiger heb ik van mijn ouders overgenomen. Vanuit mijn achtergrond weet ik hoe alles werkt. Ik bekijk dan ook altijd in Carenzorgt (cliëntdossier inzichtelijk voor vertegenwoordigers) hoe het met Kees gaat, hoe zijn dag of week was. Iedereen kent, of ja kende, mijn dubbelrol, en ik heb mijn rol zelf als positief betrokken ervaren. Je zit er toch bovenop. Als ik hem in de gang tegenkwam op
dagbesteding gaf ik hem een knuffel, maar dat was het ook tijdens het werk.”
“Kees toont zelf weinig initiatief. Dat verklaren wij vooral door het feit dat hij heel goed verzorgd werd door onze moeder. Hij is een beetje verwend”, vertelt Anja lachend. “Hier op de woning wordt hij wel geprikkeld om dingen te doen, hij wordt meegenomen door de rest. Dat is fijn. Ook de ontwikkelingen rondom regie op eigen leven hebben een positieve uitwerking op Kees. Zo hebben we gemerkt dat hij meer taalbegrip heeft dan we dachten. En de begeleiding laat hem meer zijn eigen keuzes maken, zoals bijvoorbeeld wanneer hij tv kijkt of hoe laat hij naar
bed wil.”
We lopen nog even langs de dagbesteding van Kees, terwijl we afsluiten. Bij de dagbesteding heeft Kees zijn vaste plek, zijn eigen stoel. Hij geniet er van de sfeer, de muziek. Hij doet weinig activiteiten, is het snel beu, wel wat kleine taakjes. En dat vindt hij prima. Anja: “Op donderdag- en vrijdagavond gaat hij naar de soos. Dan gaat hij zelf met de taxi. Daar kent hij zijn mensen, drinkt hij een biertje. Daar staat hij wel om bekend, zijn biertje. Hij is een echte koffieleut, maar met een alcoholvrij biertje kun je hem echt altijd paaien.”
Anja: “Wij lezen hem, kennen hem zo goed. We weten wat hij wil, wat goed voor hem is. We kennen hem als de beste en zullen altijd voor hem opkomen, omdat hij dat zelf niet kan. Hij kan niet praten. Ik ben zijn stem, zeg ik wel eens.”
