Peter: “Piet woonde al heel lang bij S&L Zorg, ik denk al wel zo’n 20 jaar of langer. Als neef van Piet kwam ik vaak op bezoek en zodoende had ik ook een hele goede band met de begeleiding. We wisten al wel een tijdje dat Piet ziek was, maar wat hij had was onduidelijk. In het ziekenhuis hebben ze een poging gedaan te onderzoeken wat hij had, maar daar was geen beginnen aan.” Marianne vervolgt: “Piet schreeuwde en gilde het uit in het ziekenhuis, hij voelde zich daar absoluut niet op z’n gemak. Uiteindelijk hebben we, samen met de huisarts en de leiding van woning 210, de beslissing genomen om hem naar huis te halen om hem zo comfortabel mogelijk te laten leven.”
Onverwachts overlijden
Van die beslissing hebben Peter en Marianne geen seconde spijt gehad. Met Piet ging het namelijk boven verwachting goed, hij had een fijn leven en genoot van de kleine dingen, zoals een lekker bakje koffie en de wind door zijn haren als Peter met hem een rondje reed in zijn rolstoel. Peter: “Zijn overlijden twee jaar later kwam voor ons dan ook redelijk onverwacht. Hij had net gegeten en zat lekker in zijn stoel, toen hij opeens wegzakte.” Marianne: “We werden gebeld door een verzorgende van de woning dat we direct moesten komen, toen wisten we meteen dat het mis was.” Peter: “Toen we aankwamen, liepen er twee medewerkers naar buiten en zij vertelden dat Piet was overleden.” Marianne: “De daaropvolgende uren zijn we zo ontzettend fijn begeleid door de medewerkers van de woning. Het bijzondere was dat zij ook allemaal bleven die avond, ook al was hun dienst al lang afgelopen. Samen met hen hebben we Piet ook aangekleed.”
“Op de zondag na zijn overlijden hebben alle bewoners de deksel van de kist beschilderd.”
Deksel beschilderen
In de dagen die volgden bespraken Peter en Marianne hoe het afscheid van Piet eruit moest komen te zien. Peter: “We hebben altijd gezegd: Als Piet komt te overlijden, dan willen we dat het afscheid op Lambertijnenhof is en dat heel de woning bij zijn afscheid betrokken wordt. En dat gebeurde ook.” Marianne: “Op de zondag na zijn overlijden hebben we met alle bewoners van woning 210-212 de deksel van de kist beschilderd. Ook vrijwilliger Conny van Luijt kwam meehelpen, dat hebben we erg gewaardeerd. Het werd zodoende ook een hele persoonlijke kist. Er stond bijvoorbeeld een koffiekan op met alle namen van Piets huisgenoten en muzieknoten.” Peter: “Aangezien Piet blind was, kon hij heel erg genieten van muziek, dat was echt zijn passie.”
De warmtedienst
Peter: “Daarnaast hebben we samen met de pastoraal medewerker en met Dies (assistent pastorale zorg en muzikaal begeleider, red.) ook nagedacht over de warmtedienst. Ook hierin werden we vanuit de medewerkers heel goed begeleid.” Marianne: “De dienst was prachtig en stond helemaal in het teken van Piets leven en de dingen waar hij van genoot. Zo zong Piets zus Anneke het door Piet zo geliefde Ave Maria, hielden Dies en Brenda (begeleider van de woning, red.) een praatje over Piet en las ik een zelfgeschreven gedicht voor.”
“Het voelde als één grote familie.”
Marianne: “Aan het einde van de dienst kon iedereen een roos op de kist leggen. Eén medewerker zette zelfs een bakje koffie op de kist, omdat hij daar zo van hield.” Peter: “Vervolgens zijn we met een klein groepje naar het crematorium gegaan en daar hebben we afscheid genomen van Piet. Ook hierbij waren enkele begeleiders aanwezig, zij kenden Piet immers door en door.” Marianne: “Het was een hele emotionele, maar mooie dag. We hebben het hele proces, van het overlijden naar het afscheid nemen, zo harmonieus ervaren. Alle steun en begeleiding die we ontvingen, van zorgmedewerkers, bewoners en vrijwilligers. Het voelde als één grote familie. We zijn dan ook heel dankbaar dat we dit zo hebben mogen doen, geheel naar eigen wens. Werkelijk waar alles was mogelijk en dat is geheel te danken aan de fijne begeleiding die we hebben gehad. Het afscheid van Piet was kortom prachtig.”
