“Jeanne en ik kennen elkaar al heel lang, hé Jeanne?”, begint Anita. “Zij is hier destijds op de locatie Vogelenzang komen wonen, waarna ze via wat verhuizingen op woning 210 is gekomen.” “212”, verbetert Jeanne haar. “Och ja, je hebt helemaal gelijk, zit ik niet op te letten. Ik ben zelf als teamassistent begonnen en heb daarna intern de opleiding tot cliëntbegeleider niveau 3 gevolgd, en later nog die voor zorgcoördinator. Zo ben ik op de locatie Diepenbrocklaan gekomen, waar Jeanne ook zat. En nu zitten we samen op Lambertijnenhof. De functie van cliëntbegeleider past me toch wel het beste. Het puur bezig zijn met mensen vind ik heerlijk”, gaat Anita verder.
Dagbesteding voor als je wat ouder bent
Jeanne en Anita zijn bij een dagbestedingsgroep voor ouderen. Hier zitten allemaal cliënten die ouder worden, beginnen te dementeren, of al langer dementerend zijn. Ook is er een stukje palliatieve zorg in deze groep. De groep wordt begeleid vanuit het team van woning 210-212, maar er sluiten ook cliënten aan van andere woningen. Anita: “Het gaat hier vooral om de sfeer, gezelligheid en een veilig gevoel voor cliënten. We zijn gericht op het behoud van vaardigheden, en niet meer op de ontwikkeling ervan. En vooral: niets moet. Deze groep wordt ouder en gaat sneller achteruit. Daarom zijn we continu bezig met het stimuleren en motiveren van de cliënten, om zo die achteruitgang te vertragen. Maar bij alles geldt dat ze zelf de keuze hebben en maken, want nogmaals: niets moet.”[/vc_column_text][vc_column_text margin_bottom=”20″ p_margin_bottom=”20″ width=”1/1″ el_position=”first last”]De cliënten doen niet de hele dag hetzelfde. Ze puzzelen wat, kleuren, schilderen, breien en maken een wandeling. Anita: “We proberen zoveel mogelijk op pad te gaan. Onze super vrijwilligers en assistenten maken dit mogelijk. Het is een grote groep, maar rustig en dus makkelijk stuurbaar. Al heb je voor alle rolstoelen extra handen nodig natuurlijk.” Jeanne breit graag en is bijna klaar met een sjaal voor haar zus Reina. Op het moment dat ik dit artikel schrijf, is dat nog een verrassing. Maar inmiddels heeft ze de sjaal gehad.
Beter een goede zus, dan…
“Reina komt regelmatig langs en doet erg veel voor Jeanne. Ze is erg betrokken. Ze gaan vaak samen winkelen en dat soort dingen. Ook geeft ze Jeanne wekelijks een snoezelbad. Dit is voortgekomen uit onze pilot om vrijwilligers hierbij te laten ondersteunen. Reina komt zelf uit de zorg, dus dat ging al snel heel goed, en het is erg vertrouwd natuurlijk. Het is echt een toegevoegde waarde voor Jeanne dat ze dit krijgt. Ze heeft echt behoefte aan een rustmoment in bad, muziekje erbij, lekkere geuren, heerlijk”, vertelt Anita. “En ook altijd het discolicht”, vult Jeanne aan.
Structuur
Anita: “We draaien deze groep met vaste begeleiders, waardoor de cliënten aan ons en de activiteiten gewend zijn. Zo zijn muziek en bewegen aan tafel een terugkerend iets. Cliënten rollen een bal over tafel naar elkaar toe bijvoorbeeld, of wiegen mee op bekende liedjes. We werken ook met thema’s, zoals op maandag sport en donderdag koken. Dan gaan we samen het menu bedenken, gaan cliënten boodschappen doen en koken we samen in de keuken. Per thema gebruiken we ook verwijzers. Bij sport leggen we sportschoenen en een bal op tafel, bij het koken gardes en dat soort dingen. Ook de koffie en lunch zijn een belangrijk moment van de dag. We zitten dan samen aan de grote tafel, kletsen samen, het is echt een moment. Na de lunch hebben we een rustmoment, zoals nu. Een aantal cliënten gaat in de middag naar de woning om daar te slapen. Het is in de middag ook wat rustiger dan in de ochtend. De andere cliënten doen hier een dutje, en na 14.00 uur gaan we nog een uurtje actief aan de slag.”
Bezige bij
Jeanne is een drukke dame. Ze speelt tamboerijn bij muziekvereniging Do-ReMi en zwemt graag bij Lambertijnenhof, soms ook met zwemclub De Krabben. Wekelijks gaat ze naar de soos van KansPlus, waar ze graag puzzelt, want dat kan ze goed. En tussen de bedrijven door heeft ze nog tijd voor haar passies Frans Bauer en Feyenoord. Ik krijg een stevige duim naar beneden te zien als ik vraag wat ze dan van Ajax vindt. “En Jeanne is ook zo zorgzaam. Haar twee beste vriendinnen op de groep zijn Sisi en Marja. Ze helpt hen met een slab aandoen, of stukjes kiwi op een vork prikken. Ze helpt heel graag. Ook bij ons op de woning doet ze vaak klusjes, zoals de tafel dekken. Anders verveelt ze zich maar zegt ze altijd. Als we Jeanne haar gang laten gaan, krijgen we allemaal ontslag, omdat we niet meer nodig zijn, zeggen we wel eens, hé Jeanne?” Jeanne knikt en gniffelt. Het rustmoment is voorbij en langzaam beginnen de cliënten hun puzzels en knutselwerk tevoorschijn te halen. Jeanne maakt aanstalten om een kamerscherm verder in te gaan kleuren. Dit scherm wordt binnenkort als verwijzer gebruikt tijdens de muziekmomenten. Wij ronden af, maar niet voordat we Jeanne nog even aan het werk hebben gezien.