Op de woning van Chrétien
“In december 1997 ben ik gaan werken bij S&L Zorg. Na een aantal jaar gewerkt te hebben bij andere woningen, besloot ik te gaan werken bij de woning waar Chrétien destijds woonde, toch Chrétien?”, vraagt Ilse. Chrétien knikt. “Tot 2006 heb ik in die woning gewerkt, maar door een reorganisatie en de geboorte van mijn inmiddels 17-jarige dochter ben ik een andere baan gaan zoeken”, legt Ilse uit.
Ilse besloot te solliciteren bij een andere zorgorganisatie. Ilse: “Nadat mijn eerste werklocatie daar geen succes was, heb ik bij mijn tweede werklocatie binnen die organisatie jarenlang met plezier gewerkt. Maar een ingrijpende situatie in mijn privéleven maakte dat ik de directe zorg wilde verlaten.” Ilse besloot volledig uit de gehandicaptenzorg te stappen en solliciteerde bij de zorgadministratie van GGZ. “Na een jaar of vijf miste ik de directe zorg, het werken met mensen. Ik heb toen bewust gekozen om in een andere sector, de ouderenzorg, dat werk terug op te pakken. Hier kon ik gelijk aan de slag als teamleider.”
Ouderenzorg versus gehandicaptenzorg
Toch bleek dat niet te zijn waar Ilse’s hart lag. Ilse: “Het verschil tussen de gehandicaptenzorg en de ouderenzorg is toch de tijd die je doormaakt met de bewoners. Bij de ouderenzorg heb je veel korter de tijd om een band op te bouwen en moet je vaak al snel weer afscheid nemen van een bewoner. Dat vond ik soms pijnlijk. Bij S&L Zorg deel je zoveel met elkaar voor zo’n lange tijd, waardoor de bewoners ook jou door en door kennen. Je maakt echt samen hun leven. En waar je in de ouderenzorg vooral bezig bent met datgene aanvullen wat zij niet meer kunnen, kun je hier ook nog aanvullen in het sociale, het warme en alle leuke momenten. Voor mijn gevoel kun je hier zoveel meer betekenen voor de bewoner. Dat miste ik ontzettend in de ouderenzorg.”
“Bij S&L Zorg deel je zoveel met elkaar voor zo’n lange tijd.”
Warm onthaal
Na lang wikken en wegen besloot Ilse haar hart te volgen en te solliciteren bij S&L Zorg. “Ik solliciteerde toen op een functie als cliëntbegeleider. Eenmaal aangekomen bij het sollicitatiegesprek, werd ik direct herkend door één van mijn oud-collega’s, die in de sollicitatiecommissie zat. Ze riep meteen: ‘Hé Ilse, wat leuk! Wat doe jij nou hier?’. Toen ik vertelde waar ik voor kwam, zei ze me gelijk dat ik voor de functie teamleider moest gaan en ze regelde meteen een vervolggesprek. Ze had alle vertrouwen in me. Eén week later werd ik aangenomen als teamleider. Ik was geraakt door al het vertrouwen en dit warme welkom. Mijn oud-collega’s herkenden me gewoon nog!”, vertelt Ilse met een stralende lach.
Niet alleen haar oud-collega’s waren blij Ilse weer te zien. “In december van dat jaar hadden we bij Lambertijnenhof een kerstmarkt. Meteen zag ik Chrétien staan achter een kraampje. Ik ging voor hem staan en zei: ‘Dag meneer Markesteijn!’ Ik zag in zijn ogen dat hij in zijn eigen archief dook en binnen één minuut zei hij: ‘Ilse, Ilse Bolier!’ Dat vond ik zo bijzonder na al die jaren. Toen voelde ik meteen in mijn hart dat het goed zat en durfde ik ook met mijn hoofd te beseffen dat ik echt de allerbeste keuze ooit had gemaakt”, sluit Ilse trots af.
