Volg ons
Search
Close this search box.

Als ik thuis kom, denk ik echt, yes!

“Ach, anders loop ik toch gezellig mee”, ik hoor het mezelf zeggen nadat ik vroeg of ik Annelies (wandelvrijwilliger) eens een keertje kon spreken. Spijt heb ik achteraf niet, maar onderschat, had ik het wel. Ik zoek even de startplek bij Sterrebos en loop bij Senso 1 naar binnen. De jassen gaan daar al aan en een groepje staat flink te stuiteren. Het enthousiasme is duidelijk te zien! Tussen de drukte door vind ik Annelies Hermans, al 18 jaar vrijwilliger bij S&L Zorg: “Je moet niet alleen met mij praten hoor, het is een groep, iedereen staat hier elke week”, zo valt Annelies direct met de deur in huis. Met 7 vrijwilligers, 1 cliëntbegeleider en zo’n 10 cliënten starten we aan een stevige wandeling.

Annelies is één brok vrolijkheid en vertelt onder het wandelen honderd uit: “Ik volgde Franse les, samen met Wim van de Berg, hij was al langer vrijwilliger en sprak veel over zijn vrijwilligerswerk. Toen had ik nog een hond, waarmee ik natuurlijk vaak ging wandelen. Toen mijn hond overleed, viel dat wandelen weg en ben ik ook als wandelvrijwilliger aan de slag gegaan.” We zijn al een stuk opgeschoten, lopen over de Onyxdijk en naderen de rotonde. Ik wil al direct oversteken, maar Annelies houdt me tegen: “Oversteken doen we in één keer met zijn allen. Dat is het veiligste!” Het is een bont gezelschap met wandelaars, maar ook rolstoelen. En de rolstoelen zijn nu niet echt de lichtste varianten. Toch gaat het oversteken heel soepel. De ervaring van de vrijwilligers is duidelijk te zien.

De cliënten komen van de Senso groepen 1 tot en met 4. Er loopt altijd één cliëntbegeleider mee, vandaag is dat Marianne van de Berg. Dat is fijn, want de meeste cliënten kunnen niet goed praten, en communiceren dus via gebaren, lichaamstaal en soms enkele woorden. Marianne kent de cliënten goed en kan de communicatie verduidelijken, hierdoor wordt de omgang met de cliënten voor de vrijwilligers eenvoudiger. We lopen ondertussen lekker verder over de Zundertseweg.

In de wandelgroep kent men elkaar goed. Soms vallen er vrijwilligers af, maar gelukkig komen er ook weer bij. Ik schuif wat naar achteren in de groep, want daar loopt Wim, hij loopt al het langste mee in de groep. “We hadden ooit een vrijwilliger van 90 jaar! Toen zijn gezondheid wat achteruit ging, kon hij niet meer meelopen”, vertelt Wim mij. “Gelukkig kwam Trudy toen bij de groep, die kwamen we wel eens tegen.” En waar loopt Trudy dan? Juist weer behoorlijk vooraan. Even een sprintje naar voren en ik tref Trudy Laurent-Borst. “Ik kwam de wandelgroep inderdaad vaak tegen toen ik mijn hondje uitliet. Het leek me eigenlijk wel leuk om mee te lopen, maar het kwam er niet van om me daadwerkelijk aan te melden. Op een dag raakten we in gesprek en vanuit enthousiasme heb ik het direct gedaan”, vertelt Trudy.

Het is soms best lastig om de vragen te stellen aan alle vrijwilligers. Ik merk dat ze meer aandacht hebben voor de cliënten dan voor deze heen en weer lopende vragensteller. Op zich ook logisch, want ze wandelen met een specifieke groep meervoudig beperkte cliënten. Eén-op-één aandacht is daarbij essentieel. Nog maar eens terug naar Annelies. “Leuk hè, moet je vaker doen lekker meelopen! We lopen één keer per week, elke donderdag van 13:45 tot 15:00 uur. En sinds een paar jaar ook gewoon in de winter.” Annelies is vol enthousiasme: “Elke keer als ik na het wandelen thuis kom, denk ik echt van yes! Een heerlijk gevoel dat je iets belangrijks hebt bijgedragen.” We hebben ondertussen trouwens al zo’n 2,5 kilometer gelopen. De wandelgroep heeft nog ongeveer 1 kilometer te gaan voordat ze terug zijn. Ik hou het voor gezien. Lachend roept Annelies nog: ”Of kom een keer helpen in het partyteam, daar zit ik ook bij!” Dat is wellicht weer een verhaal voor in een andere editie van Echt!

Wil je vrijwilliger worden? Klik dan hier

Ook leuk om te lezen!

Vorige
Volgende
Ga naar de inhoud