Een gevoel van thuis
Joyce van Steenbruggen, cliëntbegeleider: “Vanaf het moment dat Katrijn hier binnenstapte, is er een natuurlijk gevoel van thuis. Het zat goed. De mix van onze woning met de begeleiders en medebewoners klopt voor haar. Vanuit dat gevoel, en met een frisse blik als nieuw team, zijn we naar Katrijn en haar patronen gaan kijken. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.”
Katrijn praat niet tot nauwelijks, maar toch gaat communiceren tussen haar en de begeleiding erg goed. Marly Hellemons, zorgcoördinator: “Ze zegt soms kleine woordjes, die ga je op een bepaald moment ook herkennen en dus begrijpen. Maar Katrijn communiceert ook door het pakken van je hand. Ze trekt me dan mee naar haar kamer. En ze houdt echt van knuffelen. Dus dat doen we dan ook regelmatig.”
“Toen Katrijn hier kwam wonen zijn we direct gestart met het openlaten van haar slaapkamerdeur. Deze was eerder altijd op slot, omdat Katrijn ‘s nachts wel eens rond ging lopen. We hebben het geprobeerd en het ging direct goed. Ze voelt zich hier veilig. Ze gaat lekker haar eigen gang, loopt van haar kamer naar de woonkamer, naar de gang”, vertelt Marly.
“Met dat veilig voelen bedoelen we dat ze past binnen de groep, beter dan op haar vorige woning. Daar was ze soms wat angstig, meer op zichzelf. Dat heeft helemaal niets te maken met goede of slechte begeleiding en zorg, maar puur met wie zijn je medebewoners, hoe reageer je daarop, hoe voel je je. En die puzzel lijkt hier op de woning perfect te kloppen voor Katrijn”, vult Joyce aan. “Katrijn heeft autistisch vormend gedrag. We halen haar daarom bijvoorbeeld wat eerder van dagbesteding op, zodat ze weer even kan wennen aan de omgeving van de woning. We laten haar even uitrazen, zo noemen we dat, zodat ze weer op haar gemak is als de rest thuiskomt.”
Frankrijk
Echt thuis komt Katrijn ook bij haar moeder, die in Frankrijk woont. “Ieder jaar gaat Katrijn samen met twee vrijwilligers naar haar moeder toe. Heerlijk de zon aanbidden, pilsje in haar hand, Frans kaasje erbij. Ze is een echte levensgenieter. En eens in de paar maanden komt haar moeder hierheen”, vertelt Marly. Joyce vult aan: “Die vrijwilligers zijn twee medewerkers van S&L Zorg. Van vroeger uit hebben zij een band met Katrijn, en zo zijn zij dit blijven doen. Heel bijzonder.”
Katrijn houdt dus van een lekker drankje en hapje. Om eten en drinken voor haar zo prettig mogelijk te maken, wordt ook hier veel aandacht aan besteed. Marly: “We zijn veel bezig geweest met haar eetpatroon. Katrijn was gewend zelf te eten, maar dit lukte niet goed samen met de groep aan tafel, ze at alleen. Later bleek dat dit niet lukte, omdat het zelfstandig eten haar te veel stress gaf. Dit uitte zich in het veel en ongecontroleerd bewegen met haar handen. Toen zijn we ons als team ook af gaan vragen voor wie we dit deden. Willen wij graag dat ze zelf eet, of wil ze dit zelf ook? Is het voor iedereen wel zo vanzelfsprekend dat zelf eten de beste optie is? Het bleek duidelijk niet fijn voor Katrijn zelf. Daarom ondersteunen we haar nu dus weer bij haar voeding, waardoor ze gezellig met de groep aan tafel kan eten.”
“Pilsje in haar hand, Frans kaasje erbij.”
Joyce: “Hiervoor hebben we ondersteuning gehad van de logopediste, Ilse van Kempen. Zij observeert Katrijn regelmatig. Mede daardoor eet Katrijn nu ook met een speciale lepel. Geen koude, metalen lepel, maar eentje van kunststof, en een stuk smaller. Dit is voor Katrijn veel prettiger om in haar mond te stoppen, en daarmee is eten ook fijner. Ook drinkt ze uit een aangepaste beker, zodat ook het drinken makkelijker voor haar gaat. Het lijkt een gewone beker, maar hij is net wat smaller en hoger dan gemiddeld. We kijken samen met Ilse ook verder dan alleen het eten. Zo stopt Katrijn regelmatig haar hand in haar mond. En ook opent en sluit ze haar mond snel. Dit zijn allemaal zaken waar we samen aan werken om alles voor Katrijn zo fijn mogelijk te maken.”
