We spreken af in het Ontmoetingscentrum van Lambertijnenhof. Wellicht niet de meest handige plek om in alle rust te spreken met Kees, want om de paar minuten ziet hij wel een bekende waar hij vrolijk naar roept. Maar, eerlijk is eerlijk, gezellig is het wel en het laat precies zien wie Kees is.
Verkeersongeluk
Kees is destijds op Lambertijnenhof komen wonen naar aanleiding van een crisisplaatsing. Adje vertelt: “In het jaar 2000 kreeg Kees, samen met mijn ouders, een ernstig verkeersongeluk. Hieraan heeft Kees een hersenbeschadiging overgehouden, die er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat zijn kortetermijngeheugen weg was. Doordat mijn ouders destijds ook in het ziekenhuis lagen en Kees begeleid zelfstandig woonde, moest hij direct ergens worden geplaatst waar er voldoende begeleiding was. Dat werd uiteindelijk Lambertijnenhof. Na het ongeluk heeft hij heel veel moeten inleveren. Hij reed daarvoor zelfs brommer en hij fietste veel. Hij moest alles opnieuw leren. Kees is helaas niet meer hersteld naar het niveau wat hij had. Gelukkig vond hij het toen wel heel fijn dat hij begeleiding had, dus is hij gebleven. Hij woont hier nu heel erg naar zijn zin. Dit is zijn thuis.” Kees knikt instemmend.
“Hij woont hier nu heel erg naar zijn zin.”
Coronavirus
Kees woont niet alleen bij S&L Zorg, hij heeft er ook dagbesteding. Een aantal keer per week gaat hij naar de groepen creatief, educatief en DVO (dagbesteding voor ouderen). Adje: “Door het coronavirus gaat Kees momenteel alleen naar DVO. Hij mist de meiden van de andere groepen heel erg.” Kees: “Ja, Ingrid, Marga en Monique.” “Gelukkig heeft hij het goed naar zijn zin bij DVO, maar we hopen dat hij ook snel weer naar de andere groepen mag”, zegt Adje. Het coronavirus zorgde er ook voor dat Kees een lange tijd zijn moeder niet kon bezoeken. Adje: “Kees ging altijd wekelijks een dag en nacht naar zijn moeder. Ze keken dan samen voetbal en luisterden soms wel tot 1.00 uur in de nacht muziek van radio nostalgie. Door het coronavirus kon hij niet naar huis. In die tijd ging het ook steeds slechter met onze moeder. Op 8 mei vorig jaar mocht Kees naar haar toe om afscheid te nemen. Op 9 mei is ze overleden. Kees was zo gesteld op haar. Mijn moeder zorgde ook erg goed voor hem. Ze was het voorbeeld van geestelijke kracht. Ondanks dat ze 91 jaar oud was en klachten had, deed ze alles voor hem. Een groot gemis voor ons allemaal.
Bekend gezicht
Zoals Kees een bekend gezicht is op Lambertijnenhof, is Adje dat op Sterrebos. Adje: “Ik heb er in totaal 27 jaar gewerkt. Eerst als invalkracht en later in een vast team, bij de kindergroep van destijds. Daar heb ik 11 jaar gewerkt. Toen werd ik casemanager (nu zorgcoördinator, red.) en daarna heb ik 6 jaar op het planbureau gewerkt. Daar maakte ik de roosters, nadat ik eerst op de flex gewerkt had. Door een reorganisatie werd het planbureau opgeheven en kreeg ik het aanbod om op woning 171 a-b te gaan werken. Ik ben toen in een heel warm bad terecht gekomen. Wat een fantastisch team en leuke bewoners heb ik daar gehad. Ik heb daar toen nog zes jaar met heel veel plezier gewerkt.”
“Wat heb ik daar een fantastisch team gehad.”
Helaas werd het werk Adje lichamelijk te zwaar. Adje: “Ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten en dat hakte er aardig in. Mijn man ging met pensioen en ik had daardoor de luxe om vervroegd met pensioen te kunnen, dus heb ik dat gedaan. Toch mis ik het nog altijd. Gelukkig heb ik nog regelmatig contact met mijn oude collega’s van alle afdelingen. Zo blijf je toch betrokken!”
