Nooit meer weg
Carolina: “Helma heeft vroeger in een zorginstelling gewoond waar ze heel erg klein werd gehouden en weinig mocht.” Helma: “Daar had ik een stomme kamer, saaie dekens, geen leuke spulletjes, gewoon stom.” Carolina: “Ze is in 1994 gelukkig verhuisd naar Lambertijnenhof. Daar heeft ze een tijd op een woning gewoond waar ze uiteindelijk niet helemaal paste qua zorgvraag. Dat resulteerde in negatief gedrag bij Helma, waarbij ze vaak grenzen overschreed en aan het uitdagen was. Toen duidelijk werd dat de woning niet meer passend was, is Helma naar onze woning verhuisd. Dit heeft Helma heel veel vrijheid gegeven. Van negatief gedrag is inmiddels ook bijna geen sprake meer.” “Ik wil hier nooit meer weg en voor altijd op 234 wonen! Met mijn schatjes Carolina en Amy.” zegt Helma liefkozend.
In woning 234 woont Helma fijn. Elke week komt haar zus langs en haar moeder komt elke twee weken. Helma: “Dan gaan we lekker koffie drinken en taartjes eten.” Amy: “En beneden woont je grote vriend John. Die is net als Helma gek van auto’s, dus die vriendschap was zo gesloten.”
Hekel aan grapjes
Amy: “We zijn heel blij dat het nu zo goed gaat met Helma. Het gaat zelfs zo goed dat we laatst ook gestart zijn met medicatieafbouw. Er is nu een pilletje af en dat is heel fijn. Soms merk je het nog wel aan haar, ze piekt nu wat meer in haar emoties, maar over het algemeen gaat het gewoon echt goed. De medicatieafbouw zorgt ervoor dat Helma veel meer lacht. Dat zagen we voorheen eigenlijk niet. Maar, Helma heeft wel een hekel aan grapjes hoor.” “Ja, grapjes. Bleh! Hekel aan! Niet leuk!”, zegt Helma terwijl ze haar hoofd heen en weer schudt.
Gewoon, uit de bak
Tijdens het interview zie ik dat Helma een autootje bij zich heeft. Ik vraag ernaar en voor ik het weet, weet ik alles over Helma haar liefde voor auto’s, haar verzameling autootjes -maar liefst 531 stuks -, haar fotokaarten en haar verzameling ziekenhuisspullen, van ambulancepakken tot spuiten. En van al haar spulletjes neemt ze altijd twee fotokaarten, een spuit en één autootje (elke dag een andere) mee in haar tasje. Ik vraag haar hoe ze uit al die autootjes één exemplaar kiest. Het lijkt me namelijk best moeilijk kiezen. “Gewoon, uit de bak”, zegt Helma resoluut. Tja … best een goed antwoord.
Volvo
Helma zit inmiddels op haar praatstoel en vertelt honderduit: “Ik heb ook twee trouwjurken in mijn kast hangen en ik heb een stereotoren. Ik luister Sky Radio. Met koptelefoon op. Soms ook ‘s nachts als ik niet kan slapen. Auto’s vind ik mooi. Mercedes, BMW, maar mijn lievelings is Volvo. Ambulance, politie, brandweer. Schitterend.” Carolina: “Als we aankomen in de woning vraagt ze ook altijd of we onderweg nog auto’s gezien hebben. Dat moeten we dan altijd vertellen tegen haar en het liefst wil ze er ook een foto van zien. Lekker op pad met het busje vindt Helma dan ook geweldig. We komen van alles tegen onderweg en het is allemaal even mooi.”
“Auto’s vind ik mooi. Mercedes, BMW, maar mijn lievelings is Volvo.”
Als Helma aan het eind van het gesprek vraagt wat ik voor auto heb en erachter komt dat ik in een Volvo rijd, straalt ze van oor tot oor. “Nee! Een Volvo? Gaaf! Kicken!”. En als ik vraag of ze er even in wil zitten kan ik helemaal niet meer stuk. Ze kruipt achter het stuur en weet de toeter meteen te vinden. “Wat kicken, al die knopjes zo. Gaaf. Helemaal zwart. Fantastisch!”
Na een tijdje in de Volvo vraag ik Helma of ze ook nog even haar kamer wil laten zien, want daar ben ik toch wel heel nieuwsgierig naar. Het moet haast wel een gigantische kamer zijn met al die spullen. Ze laat haar kamer maar wat graag zien en is trots op al haar verzamelingen. Alles zit netjes in bakken en kasten en het past allemaal prima in haar mooie kamer. Nog even wat leuke foto’s maken en dan fietst Helma weer richting dagbesteding. Onderweg naar dagbesteding nog even spieken bij de Volvo en in volle vaart weer door.
