Win-win
“Ik ben sinds 2018 vrijwilliger. Mijn man ging in die tijd veel naar het buitenland voor zijn werk. Ik zag een oproep voor vrijwilligerswerk voorbijkomen en ik had wat behoefte aan gezelschap. Dat was dus een win-win situatie. Ik ben begonnen met koken op een woning. Dat was hartstikke leuk. We deden dan echt alles samen, van boodschappen doen tot koken en uiteindelijk het eten. Ik wilde natuurlijk wel weten of zij het ook lekker vonden. Na een tijdje heb ik de overstap gemaakt naar KUNST&ZO. Ik ging thuis meer met keramiek doen, dus eigenlijk vond ik het wel zo leuk om ook binnen de dagbesteding iets met keramiek te doen. Zodoende ben ik nu alweer een aantal jaar op deze groep te vinden.”
Klei-juf
Bij KUNST&ZO wordt altijd graag met keramiek en klei gewerkt, dus de groep was erg blij met de komst van Jenneke. Femke: “Jenneke is mijn klei-juf. Als ik weet dat zij komt, dan word ik blij! Dan weet ik ik dat er weer gekleid gaat worden.” Jenneke: “Het is zo leuk om hier met keramiek aan de slag te gaan. In het begin was het wel even zoeken. Ik kom niet uit de zorg, dus ik weet niet wat mensen wel en niet kunnen. Maar er is zoveel mogelijk, we maken echt van alles. Het liefst doen we wat kleinere werkjes, zoals hangers voor in de kerstboom of kleine schaaltjes. Zo heeft Femke laatst ook een mooi schaaltje gemaakt.” “Ik heb er een bloemenveld met een kangoeroe en een konijntje op geschilderd. Ik ben er super blij mee!”
Het vrijwilligerswerk maakt Jenneke blij. “Ik vind het hartstikke leuk, ik word er heel blij van. Ik werk niet meer, maar ik heb altijd in redelijk commerciële en financiële functies gewerkt. Ik heb ook geen familie die in deze sector werkt of woont, voor mij was het dus redelijk nieuw. Ik word altijd zo blij van iedereen. Ik kom hier daarom erg graag.”
Als ik weet dat zij komt, dan word ik blij!
Toen Jenneke nog op de woning kookte had ze een hele mooie ervaring met een bewoner. “De ochtend voordat ik ging koken had ik een naar bericht ontvangen. Ik was er echt ongelukkig van. Maar ik wilde wel gewoon naar de woning gaan. Eén van de bewoners was buiten aan het bellenblazen en zag mij aankomen. Deze bewoner kwam naar me toe en pakte me stevig vast. Ik zei: ‘Ik weet niet waarom je me nu knuffelt, maar houd me alsjeblieft nog even vast.’ Zij voelde goed aan dat ik een knuffel kon gebruiken op dat moment. Dat was zo mooi. De bewoners zijn zo puur. Ze zijn blij als ze blij zijn en verdrietig als ze verdrietig zijn. Geen poespas. Helemaal leuk vind ik het!”
