Het is niet de eerste keer dat ik Lobke ontmoet, maar wel de eerste keer dat ik echt rustig met haar zit om te praten. Haar brede glimlach laat zien dat ze er zin in heeft, maar misschien zie ik toch ook wat spanning. Ties schenkt alvast koffie in en Carin maakt het direct uitdagend voor Lobke: “Jij wilde toch vertellen Lobke?” Op haar spraakcomputer drukt ze op een paar knoppen en we horen ineens de zin: “Ik heb in Tilburg in Charlotte Oord gewoond, woongroep de Heksenketel.”
Terwijl Lobke weer op wat knoppen drukt, vertelt Carin iets meer: “Toen Lobke klein was, ik denk een jaar of zes of zeven, wilde ze al heel veel vertellen. Ik werkte toen in Tilburg bij Lobke.“ “Wat was ik een schatje vroeger”, grapt Lobke met haar spraakcomputer tussendoor. “Veel kinderen gingen in het weekend naar huis. Bij Lobke was dat niet zo. Elk weekend zag ze de andere kinderen met hun koffertje weggaan. Wij hebben haar toen een paar keer mee naar ons huis genomen”, vertelt Ties.
Na dertig jaar
De wegen van Carin, Ties en Lobke scheidden zich. Er kwam ander werk en Lobke verhuisde. Ze zagen elkaar meer dan dertig jaar niet. “Totdat ik toevallig met Reinoudt (red. lees zijn verhaal in Echt editie sept. 2016) ging kijken of wonen op Lambertijnenhof wat voor hem was. Een jongedame in een rolstoel ging rondjes om mij heen rijden. De begeleiding riep: ‘Hé Lobke, rij eens door’. Verrek, dat is Lobke, het kan toch niet waar zijn, dacht ik bij mezelf”, vertelt Ties vol passie. Na dertig jaar herkende Lobke Ties dus nog. “Heel bijzonder, die meid heeft een ongelooflijk geheugen. Daar moesten wij wat mee doen.”
Tijdens het gesprek zit Lobke flink te glunderen en te lachen. Maar Carin en Ties pauzeren ook met regelmaat om in alle rust Lobke te laten antwoorden op mijn vragen. Wat doe je met Carin en Ties? “Zondag” “Maand”, vertelt Lobke. Carin vult aan: “Eén keer per maand gaan we wat met haar doen op zondag. Zo hebben we laatst de Basiliek in Oudenbosch bezocht. Ze werd er helemaal stil van.” “Ik wil graag meerijden in de auto van Ties en Carin”, zegt Lobke. Soms spreekt ze met haar computer met losse woorden, soms drukt ze op knoppen en komt er een hele zin uit.
“Ze had een hekel aan de deeltaxi en het lukte Lobke om vol te houden en uiteindelijk haar wens duidelijk te maken”, zegt Ties. “Dus na wat aanpassingen aan onze auto zijn we niet meer afhankelijk van de deeltaxi en kunnen we haar nu gewoon zelf ophalen en meenemen op uitstapjes”, vertelt Carin. “Rondje rijden”, vult Lobke aan.
Samen op Facebook
“Zullen we eens wat foto’s op Facebook laten zien?”, vraagt Carin. “Ja”, antwoordt Lobke. Carin laat samen met Lobke veel foto’s zien van uitstapjes. Foto’s van Intratuin, Willemstad en een picknick komen voorbij. “Maar, gewoon hier zijn en lekker een beetje koffie drinken, weg van de vaste omgeving, is vaak al geweldig”, vertelt Carin. “Moeder”, “Vader”, laat Lobke ons weten. “Nee”, zegt Carin lachend, “dat zijn we niet. Je hebt zelf zo’n lieve papa en mama gehad.” Lobke maakt ons duidelijk dat we echt naar de auto moeten gaan kijken. Het is een prachtige witte, met een speciale riem. Zo kan de rolstoel in de kofferbak en Lobke op de achterbank. En Botas? Hij is blij dat we weer weggaan, want nu mag hij eindelijk zijn rondje gaan lopen.