Samira is één van de ongeveer twintig mensen die wel naar de dagbesteding gaan, maar niet bij S&L Zorg wonen. Khatera: “Momenteel woont Samira bij mijn zus en broer in huis. Zij zorgen voor haar. Eerst woonde ze bij mijn ouders, maar aangezien zij steeds ouder worden, hebben mijn broer en zus de zorg voor Samira overgenomen. We zullen als broer en zussen altijd met liefde voor Samira blijven zorgen. Dat past ook bij onze cultuur, dus ze zal hier niet zo snel komen wonen.”
“We zullen als broer en zussen altijd met liefde voor Samira blijven zorgen.”
Dagbesteding versus thuis
Al snel kom ik erachter dat Samira een hele harde werker is. “Kaarsen maken, doekjes vouwen, knutselen, afwas afdrogen: Samira doet het allemaal. Ze is ontzettend behulpzaam en helpt ook de andere deelnemers heel graag”, legt Ingrid uit. Khatera haakt lachend in: “En het grappige is dat ze dat thuis juist helemaal niet doet. Wij wisten niet wat we hoorden toen ons verteld werd dat Samira hier zo hard werkt. Thuis vraagt ze bijvoorbeeld om thee en wacht ze tot wij het brengen. Een wereld van verschil!” Samira knikt een beetje bevestigend en lacht, ze weet goed waar het over gaat. “En wij altijd maar denken dat ze dat van huis uit had meegekregen. Ze kan werk en thuis heel goed onderscheiden zullen we maar zeggen”, zegt Ingrid met een knipoog.
Alleen nog maar Nederlands
Samira heeft zich in al die jaren flink ontwikkeld. “Pas in Nederland kwamen mijn ouders erachter dat Samira een verstandelijke beperking heeft. In Afghanistan hadden we wel door dat ze anders was dan andere kinderen, maar daar is nooit een diagnose gesteld. Er werd alleen gedacht aan een ontwikkelingsachterstand. Toen we hier kwamen wonen, ging ze net als wij naar een reguliere basisschool. Daar hadden ze al snel in de gaten dat dat niet bij Samira paste. De school verwees mijn ouders door naar speciaal onderwijs in Roosendaal en zo is het balletje gaan rollen”, vertelt Khatera.
Op school en bij de dagbesteding leerde Samira al snel de Nederlandse taal. “Voor mijn ouders was het vanzelfsprekend dat Samira naar school ging en later naar dagbesteding. Alle kinderen gingen naar school, dus Samira ook. Het is ook goed voor haar ontwikkeling, ze heeft hiermee een doel en een vast ritme. Daarnaast komt ze ook onder de mensen en leert ze veel. Je merkt echt dat ze dat nodig heeft, want ze verveelt zich anders snel. Het grappige is dat ze inmiddels de Nederlandse taal zo goed kent, dat ze nog wel Dari verstaat, maar alleen nog maar in het Nederlands reageert. Dat is soms wel lastig als we videobellen met onze familie in Afghanistan”, zegt Khatera lachend.
Na het interview lopen we naar het lokaal waar Samira dagbesteding heeft. Trots laten zowel Samira als Ingrid alles zien wat er te doen is. We mogen zelfs getuige zijn van het maken van de kaarsen. Super tof! En Khatera? Die kijkt trots toe hoe haar zus hier zo op haar plek zit.