Natasja, de fotografe, en ik zijn wat vroeg, en nemen plaats in de tent in de tuin. Het is helaas niet zulk lekker weer, maar op het moment dat Frances thuiskomt van haar werk bij WVS, begint het zonnetje te schijnen. “Ik heb het hier enorm naar mijn zin aan de Potgieterlaan”, zegt Frances lachend. “Ik heb een goede keuze gemaakt. Ik kan hier zelf dingen ondernemen, even met vrienden of vriendinnen op stap gaan, dat kan allemaal heel makkelijk. Ik woon hier zoveel zelfstandiger, dat is echt heel fijn. Natuurlijk moet je alles wel overleggen met de begeleiding”, zegt Frances. Begeleider Mascha bevestigt dit en vertelt dat Frances dat eigenlijk altijd heel goed doet. “Zelfs als de taxi wat later is en Frances dus vijf of tien minuutjes later thuis is van haar werk, dan belt ze naar ons op om dat te vertellen.” Frances: “Ik denk altijd, ik zal maar even naar huis bellen, want straks worden ze ongerust.”
“Ik heb het hier enorm naar mijn zin aan de Potgieterlaan.”
Alles was al uitgepakt
Een verhuizing is altijd heel hectisch en er komt natuurlijk veel bij kijken. Een nieuwe omgeving en dozen in en uitpakken, maar Frances vond het hartstikke leuk. Frances: “Het was mijn eigen idee om te gaan verhuizen, ik was toe aan wat anders. Ik ben toen gaan kijken hier aan de Potgieterlaan en ben zelfs een nachtje gaan proefslapen. En twee weken later ging ik hier al wonen.” Mascha geeft aan dat de klik er ook meteen was met de medebewoners en dat er aan de Potgieterlaan ook al twee bewoners wonen, die eerder aan de Triasdijk hadden gewoond. “Maar de bewoners van de Triasdijk ben ik echt nog niet vergeten hoor”, zegt Frances. Ze spreekt ze nog regelmatig en ze zou zelfs met Veronique op vakantie gaan. Helaas gaat dat niet door, vanwege het coronavirus. “Maar gezondheid gaat boven alles”, vult Frances aan. Mascha: “Je ziet de bewoners van de Triasdijk nog vaak hé, je wordt daar ook uitgenodigd op verjaardagen, dat is echt heel erg leuk.” En hoe de verhuizing ging? Daar heeft Frances maar één antwoord op. “Dat ging zo makkelijk. We gingen alles inpakken en daarna gingen mijn spullen met de bus van de Triasdijk naar de Potgieterlaan. En toen ik op mijn kamer kwam, was alles al klaar”, vertelt Frances. “Dat is echt een luxe hé Frances, dat zou ik ook wel willen”, zegt Mascha lachend.
“Dat is echt een luxe hé Frances, dat zou ik ook wel willen.”
Zelf op de fiets weg
Nu woont Frances wel wat verder weg van bijvoorbeeld Sterrebos of van haar zus. Maar daar werd al snel een oplossing voor gevonden. Frances fietst daar nu zelf naar toe. “Dat doe ik helemaal alleen en ik zorg altijd dat ik heel verkeersveilig ben.” Mascha vertelt dat dit eigenlijk wel echt een hele grote verandering is. “We hebben dit natuurlijk eerst geoefend en zijn met haar mee gaan fietsen.” “Ik had maar twee oefenrondes nodig, toen wist ik de route al uit mijn hoofd”, vertelt Frances ons. “Dat ging heel snel, maar Frances rijdt ook zo netjes en veilig dat dit allemaal best kon. Ze laat wel altijd weten als ze ergens aangekomen is, dat is heel goed van haar”, geeft Mascha aan. Naast het zelfstandig fietsen geeft Frances het ook steeds meer aan als er iets speelt in haar hoofd en daar wordt dan over gepraat met de begeleiding. Op meerdere punten is Frances dus positief veranderd.
Frances zit helemaal op haar plek aan de Potgieterlaan, ze is ook ontzettend vrolijk. “We zijn hier ook gewoon de leukste plek!”, zeggen Mascha en Frances lachend in koor. Het is mooi om te zien dat een verandering ook zo positief kan zijn.
