Volg ons
Search
Close this search box.

We doen het zoveel mogelijk als thuis

Het is nog donker buiten als Natasja (fotografe) en ik binnenstappen bij Lambertijnenhof 204. Het is precies half 8 ‘s ochtends en er gebeurt van alles om ons heen. De ene bewoner holt door het huis, de ander zit rustig aan de ontbijttafel en weer een andere bewoner is zijn lunchpakket aan het maken in de keuken. We zijn duidelijk midden in de ochtendspits terechtgekomen..

In woning 204 wonen Remco, Sharina, Jordy, Alonzo, Kyra en Jasmijn. Het is een hele jonge groep, want de jongste bewoner is 12 jaar en de oudste is 28 jaar. Vandaag is cliëntbegeleider Laura aan het werk. Ze is in principe alleen, maar dat is bij deze woning geen probleem. “Ik ben eigenlijk alleen nodig om ze te helpen bij medicatie of als er iets niet lukt. Verder begeleid ik deze bewoners met de handen op m’n rug. Ze kunnen namelijk heel veel zelf”, begint Laura te vertellen. Jasmijn onderbreekt Laura in haar verhaal: “Behalve mijn haren, die doe je wel hè?” Laura knikt instemmend. “Daar help ik je inderdaad nog bij, zodat je het straks helemaal zelf kunt.”

Terwijl Laura een staart maakt bij Jasmijn, vertelt Jasmijn wat er die dag op de planning staat. “Ik ga zo met de taxi naar de Mytylschool in Roosendaal.  Vandaag mogen we op het springkussen, daar heb ik echt zin in!” Laura lacht en zegt: “Jasmijn staat ‘s ochtends gelijk aan en is altijd enthousiast. Dat heeft niet iedereen hier ‘s morgens hoor!”

Iedereen een taak

Als we teruglopen naar de woonkamer valt het me op dat er een extra tv-scherm aan de muur hangt. “Op dit scherm staat eigenlijk alles wat nodig is voor deze woning. Er staat bijvoorbeeld welke medewerker wanneer dienst heeft, maar ook de planning en taken van alle bewoners zijn op dit scherm te vinden”, legt Laura uit. “Ja, bijvoorbeeld dat ik vandaag de vuilniszakken op moet ruimen!”, roept de 12-jarige Alonzo vanaf de ontbijttafel. “Zo heeft iedere bewoner zijn of haar eigen huishoudelijke taak. Iedereen helpt een handje mee, zoals het bij jullie thuis waarschijnlijk ook gaat”, zegt Laura. Naast de verdeelde huishoudelijke taken, doet ook iedere bewoner zijn of haar eigen was. Laura legt uit: “Iedereen heeft zijn of haar eigen wasdag. We leren de bewoners wat bij elkaar mag en wat niet en wat bijvoorbeeld in de droger kan. Als de was droog is, vouwen ze deze zelf op. Inmiddels zijn ze er allemaal erg goed in.”

Eigen verantwoordelijkheid

Ondertussen druppelen ook Sharina en Jordy de woonkamer binnen en nemen ze plaats aan de ontbijttafel. Ze ontbijten, maken hun lunchpakket en ruimen vervolgens hun eigen spullen weer op. “De bewoners krijgen veel eigen verantwoordelijkheid hier. Op maandag krijgen ze hun zakgeld en als ze willen kunnen ze er in de supermarkt iets lekkers van kopen. Ze moeten zelf uitrekenen wat ze kunnen kopen en ze weten ook dat ze er de hele week mee moeten doen. Ze moeten dus slim kiezen”, vertelt Laura. Maar dat is niet het enige. “Ook moeten ze zelf hun wekker zetten. De meesten komen op tijd uit bed, maar Kyra is niet zo’n ochtendmens. Als zij zich verslaapt, mogen we haar niet wakker maken. Dat is soms moeilijk, maar ze wil echt zelf leren om op tijd uit bed te komen en ervoor te zorgen dat ze op tijd op haar werk is”, legt Laura uit. En terwijl Alonzo en Jasmijn inmiddels in de taxi naar school zitten en Remco ook de deur uitgaat, komt Kyra stipt om 8 uur uit bed. Ze loopt naar de badkamer om zich aan te kleden en zet de muziek hard aan. “Dat mag pas als iedereen uit bed is hoor!”, lacht Laura.

Zelf vervoer regelen naar de zorgboerderij

Die eigen verantwoordelijkheid krijgen de bewoners hier niet voor niets. “We begeleiden de bewoners bij hun ontwikkeling op weg naar steeds meer  zelfstandigheid. Normalisatie is hierbij de visie en staat bij ons hoog in het vaandel. We betrekken ze bijvoorbeeld bij de huishoudelijke taken en hebben gezamenlijk huisregels opgesteld. Daarnaast laten we ze dingen zelf regelen”, vertelt Laura. Vanuit de ontbijttafel valt Sharina in: “Ja, dat klopt. Ik kan door een blessure aan mijn been niet op de fiets naar de zorgboerderij. Ik moet dan zelf een berichtje naar de zorgboerderij sturen met de vraag of ze me met de auto komen halen.” “Dat is inderdaad een mooi voorbeeld van eigen verantwoordelijkheid. En dat vind jij fijn hè Sharina?”, vraagt Laura. Sharina knikt. “Ik woon hier daarom erg graag. Toen ik nog in een andere woning woonde, was ik blij dat ik in het weekend naar huis mocht. Nu kan ik niet wachten om op zondag weer terug naar deze woning te gaan. Ik zit hier echt op mijn plek”, zegt Sharina trots.

“We kunnen alles tegen elkaar zeggen en bespreken met elkaar.”

Open en eerlijk

Volgens Laura is Sharina niet de enige die hier op haar plek zit. Ze vertelt: “De bewoners gaan hier zo goed met elkaar om. Je kunt het vergelijken met  huisgenoten in een studentenhuis. Er is heus ook weleens ruzie, maar dat wordt altijd weer snel goedgemaakt. En iedereen is eerlijk tegen elkaar. We kunnen alles tegen elkaar zeggen en met elkaar bespreken”. Daar moest Sharina in het begin wel aan wennen. “Als er iets was met haar, liet ze via een briefje weten dat ze wilde praten. Ook praten over onderwerpen als intimiteit, gevoelens, seksualiteit en al dat soort dingen was ze echt niet gewend, terwijl we daar hier erg open over zijn. Inmiddels komt ze nu meestal gewoon op ons af als er iets is en praat ze mee als het over dat soort onderwerpen gaat. Dat is echt een vooruitgang waar we trots op zijn”, sluit Laura af.

Ook leuk om te lezen!

Vorige
Volgende
Ga naar de inhoud