Volg ons
Search
Close this search box.

In de voetsporen van haar vader

Het is het jaar 2014. Marcel Zwarts, cliëntbegeleider bij S&L Zorg, fietst van zijn werk terug naar huis wanneer hij door een noodlottig ongeluk om het leven komt. Hij werd maar 44 jaar oud. Een grote klap voor familie, vrienden, collega’s en iedereen die hem lief had. Nu, 7 jaar later, spreken we met dochter Yentl die sinds een half jaar stage loopt bij de tuingroep van Lambertijnenhof. We praten over haar vader, het ongeluk en over hoe Yentl vastberaden in de voetsporen van haar vader treedt.

We treffen elkaar in het dagbestedingsgebouw van Lambertijnenhof, de plek waar zij sinds een half jaar dagelijks te vinden is. Yentl: “Lambertijnenhof is natuurlijk niet onbekend voor mij, ik ken het erg goed. De basisschool waar ik op zat, zit hier om de hoek. Tussen de middag kwam ik hier vaak eten. Ook bracht ik weleens avondeten als mijn vader een late dienst had.” Dat Yentl jaren later zelf ook op Lambertijnenhof zou werken, had ze destijds niet gedacht. “Ik wilde graag iets kunstzinnigs doen. Maar daar bleek toch niet mijn hart te liggen. Toen ben ik een aantal keer geswitcht van opleiding, omdat het ‘m telkens net niet was. Uiteindelijk heb ik een goed gesprek met mijn moeder gehad en kwamen we er toch op uit dat de zorg iets voor mij is. Sinds ik hier begonnen ben, valt alles op zijn plek. Het heeft gewoon zo moeten zijn. Mijn vader had dat ook. Dat hij lang moest zoeken waar zijn hart lag. Hij is daarom ook pas later de zorg in gegaan. Ik heb het dus niet van een vreemde”, zegt Yentl lachend.

“Ik heb het dus niet van een vreemde.”

Anekdotes

Lambertijnenhof roept heel veel fijne herinneringen op bij Yentl. “Het is onwijs leuk om alles terug te zien, van bewoners tot medewerkers. Een aantal bewoners ken ik ook nog van vroeger. Zo ook best wat collega’s, die ook nog met mijn vader hebben gewerkt. Als ik ze tegenkom hoor ik altijd wel een anekdote over mijn vader. Verhalen die ik nog nooit eerder heb gehoord. Het is erg leuk om zo nog meer over hem te weten te komen en te horen dat hij zo gewaardeerd werd als collega. Dat doet me erg goed. Ik ben ook erg blij dat het me gelukt is om hier stage te lopen. Het is precies wat ik ervan had verwacht. Ik geniet ervan als ik een glimlach op de gezichten van de deelnemers zie, daar doe ik het voor. Ik hoop hier dan ook na mijn studie aan de slag te gaan. Net als mijn vader.”

Ongeluk

Het ongeluk van haar vader herinnert Yentl zich nog als de dag van gisteren. Yentl: “Mijn vader ging altijd op de fiets naar het werk toe. Op de dag van het ongeluk fietste hij na een avonddienst naar huis. Hij was bijna thuis toen hij door een auto werd geschept. Hij is toen direct aan zijn verwondingen overleden. Mijn broertjes, pleegzusje en ik hoorden het pas de volgende ochtend. Het drong op dat moment niet tot ons door. We zijn die dag zelfs nog naar school gegaan, want in ons hoofd kon dit gewoon niet gebeurd zijn. In de dagen die volgden moest er van alles worden geregeld, we werden echt geleefd. Het afscheid was heel mooi, er waren heel veel mensen. Ook buiten stond het helemaal vol, dat was heel speciaal.”

The Beatles

Fotografe Natasja en ik luisteren ademloos naar het ingrijpende verhaal van Yentl en vinden het knap hoe ze, zonder blikken of blozen, alles kan verwoorden. Yentl: “Dat is gelijk ook een beetje mijn valkuil. Ik voel weinig emoties als ik erover praat. Ik denk dat ik het al die tijd nog steeds niet helemaal heb verwerkt. Ik merk dat nu, sinds ik op mijn stage ook in aanraking kom met het verleden van mijn vader, de tijd is gekomen om het te verwerken en het een plekje te geven. Toch blijf ik altijd hopen dat hij opeens weer in de woonkamer zit als ik thuiskom. Met keiharde muziek van The Beatles uit de speakers en zijn testbeeld t-shirt aan. Zo herinner ik me hem het liefst.”

Lambertijnenhof
Marcel Zwarts, de vader van Yentl.

Ook leuk om te lezen!

Vorige
Volgende
Ga naar de inhoud