Cliëntbegeleidster Anita van den Berge neemt deel aan de pilot “Technologie in de zorg”. Door deze cursus is zij in aanraking gekomen met verschillende soorten van robotica die een toegevoegde waarde kunnen hebben voor cliënten. Naar aanleiding daarvan kwam dinsdag 7 maart robotzeehond Paro op bezoek op de dagbesteding van Lambertijnenhof.

Anita: “Graag wilde ik cliënten op een speelse wijze kennis laten maken met robotica. Vandaar dat dinsdag 7 maart , Paro, op bezoek kwam bij dagbestedingsgroep DVO 2. Eerst hebben medewerkers een korte uitleg gehad over wat Paro is, kan en doet. Paro is een sociale zorgrobot die bedoeld is om mensen te kalmeren en om reacties uit te lokken. De zeehond reageert op allerlei soorten input, zoals licht en donker, beweging en geluid. Ook kan hij zijn eigen naam leren kennen. Paro ziet er lief en aandoenlijk uit. Tijdens de uitleg (voor medewerkers) hoor en zie ik diverse collega’s al praten tegen Paro alsof het een levend wezen is. Als collega’s al zo enthousiast zijn, dan ben ik toch wel heel benieuwd naar de reacties van cliënten.

Voordat wij naar de DVO 2 gaan, krijgen we het verzoek of Paro op de Senso-groep langs wil komen. Op de Senso-groep maken cliënten individueel kennis met Paro. De begeleiding van deze groep is onder de indruk van het feit dat cliënten zo positief reageren op deze zorgrobot. De cliënten reageren ieder op hun manier op Paro. De één wil knuffelen, de ander wil van kleine afstand Paro bekijken en weer een ander probeert een gesprek te beginnen met Paro. Wat alle cliënten gemeen hebben, is de lach op hun gezicht zodra ze Paro zien. En in plaats dat het nieuwe, onverwachte voor spanning zorgt, zie je de cliënten duidelijk ontspannen.

Van de Senso-groep gaan we richting de DVO1. Eén van de cliënten, in een ver gevorderd stadium van dementie, ligt bijna de hele dag met haar ogen dicht in haar eigen wereldje, zodra Paro op haar buik wordt gelegd, ontstaat er contact. De cliënt begint te lachen en doet haar ogen open. Een andere cliënt van deze groep, die erg onrustig is, wordt bij het vasthouden van Paro rustig en oogt tevreden. De begeleiding is ervan onder de indruk.

Uiteindelijk beland Paro op DVO2 en opnieuw genieten cliënten van de genegenheid die Paro hen biedt. En voor Paro is dit geen probleem. Hij is nooit moe, is iets nooit beu. Natuurlijk kunnen wij uit het uur dat hij Lambertijnenhof heeft bezocht niet echt een uitspraak doen over de meerwaarde die hij eventueel kan bieden. Daarom komt Paro logeren op Lambertijnenhof van 19 tot 25 april, zodat wij beter kunnen analyseren wat hij losmaakt en biedt bij cliënten.”