Corrie steekt direct van wal: “Toen onze ouders ouder werden en zelf verzorging nodig hadden, ben ik terug verhuisd naar de boerderij. Deze hebben ik en mijn man destijds overgekocht, en daar hebben we de zorg van mijn ouders en Joke op ons genomen. Ik heb altijd gezegd, als ik nodig ben dan kom ik terug. En dat moment was gekomen. Ook mijn zieke schoonvader kwam bij ons wonen. En niet veel later kreeg een oude boerenknecht de diagnose kanker. Hij was van harte welkom bij zijn beide zussen, maar wilde graag bij ons op de boerderij blijven. Eentje meer of minder maakt dan ook niet uit”, zegt Corrie lachend, “Het scheelt ook dat de kinderen altijd fijn geholpen hebben!”
“Mijn moeder had steeds meer zorg nodig en ik had te weinig aandacht en tijd over voor Joke. Als tussenoplossing ben ik toen zes weken lang samen met Joke naar dagbestedingslocatie De Roefelkei in Waalwijk gegaan. Maar, na die weken zei Joke zelf dat ik wel thuis mocht blijven. Stiekem was dat wel even prettig in die periode. Maar op een gegeven moment wilde ze ook na de dagbesteding niet meer mee terug naar huis. Ze hoorde van andere deelnemers wat zij allemaal voor leuks gingen doen bij hun zorgcentrum. Dat wilde ze ook. Ze plaste soms zelfs expres in haar broek, omdat ze dacht dat de taxi dan door zou rijden. Ja, ze weet wel wat ze wil.”
Corrie had haar ouders beloofd dat ze voor Joke zou blijven zorgen, maar toen wilde Joke het zelf niet meer. Best een lastige situatie. Samen met de huisarts heeft Corrie Joke ingeschreven bij Sterrebos, dat toen nog in aanbouw was. “Ik heb toen wel gezegd dat we het een jaar aan zouden kijken, om te zien of het iets was. Ze kwam toen ook nog iedere week naar huis.”
“Uiteindelijk is ze na het probeerjaar definitief gebleven. Jokes gedrag gaf de doorslag, ze had het zo fijn. Ik heb nog vaak gehoopt dat ze nee zei als ik vroeg ‘Heb je het leuk hier?’. Ik wilde haar zo graag thuis hebben. De hele boerderij hadden we toen ze nog thuis woonde verbouwd, een tillift was er, een speciale badkamer. Maar Joke is altijd steevast”, vertelt Corrie terwijl Joke hard lacht naar haar zus.
Elke week komt Corrie bij haar zus op bezoek. “Ik vind het belangrijk langs te komen, ik ben de enige die ze heeft. Daarom probeer ik iedere week een avond en een dag langs te komen. Iedere week gaan we naar het Ontmoetingscentrum en dat is echt een uitje. We gaan dan ‘uit eten’. Sowieso zit Joke vrijwel iedere middag in het OC. Vroeger ging ze daar eten, maar in verband met slikproblemen drinkt ze nu alleen gezellig wat. Ik vul wekelijks haar portemonnee. Briefgeld moet dan eerst omgewisseld worden voor vijftig centjes, want wat zeg je altijd Joke?”, Corrie kijkt haar zus glimlachend aan, “Geld moet je opmaken, haha!”, lacht Joke.
Het lijkt wel of echt iedereen Joke kent. Als Joke in het Ontmoetingscentrum zit begroeten alle medewerkers Joke en Corrie. “En Joke lacht dan altijd erg hard, want ik weet vaak niet wie het dan is. Joke natuurlijk wel.” “Ja ik wel”, lacht Joke. De meeste mensen op Sterrebos zullen Joke herkennen aan de kleur rood. Al van kinds af aan wil ze alleen rode kleren aan. “En dat gaat echt door tot in het detail: sokken, ondergoed. Ik weet niet waarom dat is, maar zodra ze een andere kleur aankreeg, trok ze de kleren kapot van haar lijf. Ach, het is een mooie, opvallende kleur en Joke vindt het fijn”, licht Corrie toe.
Corrie en Joke bellen ook vaak. Ze kletsen wat en Corrie vertelt wanneer ze weer langskomt. “Dat duid ik aan met over twee dagen of na het warme eten. Die herkenningspunten heeft ze nodig, want morgen bijvoorbeeld snapt ze niet. Of als ik een medewerker wil spreken dan geeft ze de telefoon netjes aan hen. Maar als ik zeg dat ik die dag niet langskom, hangt ze ook gerust op.” “Een goede eigen wil dus”, zeg ik. Direct hoor ik twee medewerkers in de woning instemmend lachen: “Dat heeft ze zeker!”
Tot slot kijkt Corrie terug op de situatie: “Joke woont hier fijn. Ik geloof dat ik er altijd veel meer moeite mee heb gehad dat ze ‘op zichzelf’ wilde gaan wonen, en soms nog wel. Dat komt vooral voort uit het gevoel dat het niet nodig was dat ze weg ging, we hadden alles thuis om voor haar te zorgen. En ik had het mijn ouders tenslotte beloofd. Maar het is goed zo, ze zit hier op een hele fijne plek en ik kom graag langs.”
