“Onze supermarkt is vanaf het begin betrokken bij S&L Zorg en dan vooral Lambertijnenhof. Ik ben begonnen met de levering van het brood bij de woningen op Lambertijnenhof en heb nog diverse jaren drie keer per week de algemene boodschappen geleverd. Dat is inmiddels overgegaan naar de groothandel, maar onze betrokkenheid is gebleven”, begint Peter ons gesprek in zijn kantoor.
Hij gaat verder: “Er werken hier alweer heel wat jaren twee cliënten van S&L Zorg, Erik en Peter. Petertje kwam ik tegen tijdens mijn broodrondes en hij begon mij al snel te helpen. Dit hebben we al snel uitgebreid, en nu werkt hij alweer negentien jaar in ons magazijn. Hij sorteert de lege flessen die binnenkomen, de emballage. Hij sorteert op kleur, want hij kan niet lezen. Ik geloof dat niemand dit zo precies doet als hij, geen flesje gaat de verkeerde krat in, zo gefocust is hij op de kleuren. En dan hebben we onze Erik. Erik is meer van het zware werk.” Erik: “Ja, dat vind ik het mooiste om te doen. Ik sjouw kratten bier en zet die netjes, ik schuur de vloeren schoon en sloop containers. Dat kan ik als de beste.” Peter: “Als het maar grof werk is, dat vindt hij heerlijk. Hij sloopt de containers niet echt hoor, maar klapt ze in en steekt ze in elkaar, zodat er meer mee terug kunnen met de leverancier. Al gaat dat wel met een hoop kracht en kabaal.
Doordat Erik kan lezen, hebben we hem kunnen leren het vak met boter en frietvet aan te vullen. Dit is dan ook echt zijn vak en dat houdt hij meer dan netjes.” Peter: “Mijn team en ik begeleiden de cliënten naast ons dagelijkse werk, maar ik ben wel het aanspreekpunt. Ik heb ook contact met de woning, locatie Diepenbrocklaan, over hoe het gaat met ze, over afspraken en dat soort dingen.” Enkele jaren geleden werd de vrouw van Peter slechtziend en kocht hij een tandem om met haar te kunnen fietsen.
Peter: “Nu ik toch zo’n fiets heb, kan ik er net zo goed meer mee doen. Daarom ben ik begonnen met fietsen met Petertje. En sinds een tijdje doe ik dit ook met Esmeralda, ook woonachtig aan de Diepenbrocklaan. Dit was wel een uitdaging voor me, want Esmeralda ziet echt niets. Hierdoor moet ook ik anders denken. Zij gaat eerst zitten op de fiets, daarna kan ik pas opstappen. Het is mooi om te zien hoe ze voor alles een manier vindt om het toch te kunnen doen.”
“Als het maar grof werk is, dat vindt hij heerlijk”
Daarnaast fietst Peter ook nog met de man van een personeelslid, die lijdt aan MS. En naast Erik en Peter werken er nog een aantal studenten van het speciaal onderwijs in de winkel. Ik vraag me af waar Peter de tijd vandaan haalt om al dit vrijwilligerswerk te doen. Hierop zegt hij zelf: “Ik zeg altijd maar: geen tijd is geen zin. Je kunt er tijd voor maken en een planning maken. Ik werk 60 uur in de week en heb daarnaast nog tijd genoeg voor mijn gezin en al mijn andere activiteiten. Soms lukt het niet, en dan werk ik de week erop wat harder. En het is ook een uitlaatklep voor mij. Heerlijk, dan doe ik thuis mijn werkbroek uit en mijn sportbroek aan. Ik wil graag iedere dag een stuk lopen of fietsen. Het liefst fietsen, want dan kom je een stuk verder en ook op andere plekken dan altijd maar hetzelfde rondje.”
Als afsluiter lopen we samen met Erik en Peter een rondje door de winkel. Terwijl Erik vol trots en in zijn enthousiaste tempo alles laat zien, vult Peter nog aan: “Het is mooi om wat extra’s te kunnen doen. En los van mijn persoonlijke vrijwilligerswerk, is het zo weinig extra moeite om de mannen hier in de winkel te begeleiden. En het geeft hen zoveel voldoening.”
